ای مدعی برو که مرا با تو کار نیست

شاید این داستان رو قبلا گفته باشم . ولی ذکر دوبارش خالی از لطف نیست . با اینکه تو یه ساختمون هستیم و یه جا کار می کنیم دیگه خیلی وقته که دو سه ماه یه دفعه می بینمش .  اون هم تصادفی . یه موقعی خیلی با هم جیک و پوک داشتیم . یه قرار هایی برای مسافرت گذاشته بودیم . باهم سفر کاشون و مشهد اردهال رفتیم . باهم  شیراز ، تخت جمشید و پاسارگاد رفتیم . با هم کرمانشاه رو از سر تا تهشو رفتیم . با هم تبریز را از بالا تا کلیبر و از پایین تا تکاب رفتیم و در آخر هم با هم اصفهان رفتیم . تو سفر اصفهان دیگه حال و هواش کلا عوض شده بود . خیر سرش می خواست درویش مسلک بشه . یه نفر از بچه های اداره که به نظرم "ام الفتنه" بود و با تمام زرنگیش یه جورایی بچه ها رو تو راه و روش خودش آورده بود ، خیلی تو این جریان نقش داشت . می گفت یه استادی دارن و تو مترو باهاش آشنا شدن . می گفت استاد از خارج اومده و تمام رفاهیاتشو ول کرده و شده یه کشاورز تو شهر ری . رفیقمون که دربست مرید مسلکش شده بود ، غذاش شده بود یه مقدار بادوم و نهایتش تخم مرغ پخته . لباساش هم که زار می زد به تنش و همه جوره شده بود رنگ و رو رفته . می گفت استاد میگه ازدواج به درد هر کسی نمی خوره و خودشو جز اون بدرد نخوراش می دونست . می گفت از موبایل بیزارم . چون استاد میگه . از ده تا حرفش یازده تاش شده بود استاد میگه . خلاصه این ام الفتنه کار خودش رو کرده بود .  یه روز رفتم ببینم این استاد کیه . دیدمش . آدم بدی به نظر نمی رسید . ولی اون چیزایی هم که راجع بهش می گفت نبود . بی خیال شدم . ضمن اینکه همیشه هم به درست نسبت به ام الفتنه بد بین بودم . چون معمولا از خیلی چیزای دیگرون خبر دارم ، می دونستم که همچینم به مادیات بی اعتنا نیست و زمین و مغازه و ... خرید و فروش می کنه . گذشت . اخیرا این رفیقمونو دیدم . دیدم کت روشن و نویی پوشیده . به خودش ای رسیده . جالب بود تو دستش موبایل بود و ازدواج که می گفتی نیشش تا اون ور سرش وا می شد . گفتم پس آرمانهای استاد چی شد ؟ زد خودشو به کوچه علی چپ . البته دیگه برام مهم نبود . اگرچه سخت بود . ولی خیلی وقت بود فراموشش کرده بودم...