همکار جدید من-۱

چند روز مانده به عید سر و کلش پیدا شد . قبلاً یه چیزایی شنیده بودم که یه نفر داره به کادر اتاقمون اضافه میشه . البته بیشتر بچه های اتاق می دونستن . همکار جدید یه آشنایی با یکی از دوستان صمیمی گذشتم داشت . کسی که حالا زیاد حوصلشو نداشتم . می گفت عارف شده و گوشه گیر و... بماند . خلاصه دوست سابق از سوابق دوستی مون پیشش صحبتها کرده بود و اونم یه جورایی از این طریق به من احساس نزدیکی می کرد . دو سه بار از طریق دوست قدیمی پیگیر محیط اتاقمون و شرایط کاری و اینجور چیزا شده بود . من هم با یه غرور و تکبر مثال زدنی هر بار جواب اونو و دوست  قدیمی رو داده بودم . یه جورایی چون سوابقم بالاتر از اون تو اتاق بود ، حس غرور خاصی داشتم . بالاخره یه روز سر و کلش پیدا شد و اومدن معرفیش کردن . قبلاً شنیده بودم همکار جدید ورزشکاره و تو یه رشته رزمی کار می کنه یا می کرده . (راستش هیچ وقت درست نتونستم بفهمم رشته های ورزشی رزمی چه اسمایی دارن ). قیافه ی سیاه سوخته ای شبیه سمنانی ها داشت . قدی متوسط با هیکلی نحیف و موهای کم پشت صاف . باسنش خیلی عضلانی بود . جوری که من هر موقع از جلوم رد می شد فکر می کردم اگه باسنش به من بخوره منو له می کنه . چون اتاق ما یکی از اتاق های مرغوب اداره محسوب میشه ، خیلی ها آرزوی رسیدن بهش رو دارن . تو طبقه مدیریته و شغل تخصصی محسوب میشه و نتیجتاً آرزوی خیلی هاست . همکار جدید که تازه دانشجوی فوق لیسانس شده بود ، به واسطه ی امور متفرقه و غیر متفرقه ای که برای یکی از معاونین کل انجام داده بود ، سر از واحد ما در آورده بودش . معاون کل مربوطه چون تازه معاون کل شده بود یه جورایی برای خودش نوچه آورده بود . همون جور که ما هم نوچه ی یه معاون کل های دیگه بودیم . مسئول اداره قبلیش اومد و معرفیش کرد و به قول معروف به واحد ما تحویلش دادن . همکار جدید هم با سینه ای راست و با اعتماد به نفسی مثال زدنی اومد و به دوستان عرض ادبی کرد و در جای خالی اتاق مستقر شد . همکار جدید عادت به صحبت زیاد داشت . از همون موقعی که نشست تو جای جدیدش شروع کرد به صحبت و همون جور که گفتم چون احساس نزدیکی با من می کرد بیشتر من رو مخاطب صحبت هاش قرار می داد . همکار جدید خیلی ذوق زده بود . احساس شادی تو چشاش موج می زد .  مشخص بود که صعود به این مرتبه رو از موفقیت های زدگیش می دونست .صحبت که می شد می گفت : "من  کسی هستم " ؟ اینو می گفت تا بگه :" من کسی هستم" ! همکار جدید به محیط قدیمش عادت کرده بود . معمولا تو اتاق ما زیاد حرفی رد و بدل نمی شه . تازه الان روزهای شلوغش رو سپری می کنه . چون قبلاً که همکارای دیگه ای تو اتاق بودن شاید از صبح تا ظهر به تعداد انگشتان دست مراودات کلامی منعقد نمی شد . همکار جدید علیرغم حرافی ، تو صحبت هاش کمتر رعایت نزاکت رو می کرد و حرفایی که نباید بزنه می زد . خیلی وقت بود که من از این جور محیط ها فاصله گرفته بودم و راستش زیاد هم خوشم نمی یومد از این جور واژه ها بگم و بشنوم . اما همکار جدید تو ذهنش صمیمیت با افراد را در کنار این جور کلمات می دید . به همین خاطر هر موقع احساس نزدیکی زیاد می کرد یکی دو تا از کلمات نا میمون رو به زبون میوورد . چند باری با چهره ای جدی بهش حالی کردم که من زیاد خوشم نمی یاد اینجوری صحبت کنم . اونم فهمید که کمتر باهام اینجوری صحبت کنه . مقداری که گذشت دیدم از صحبت باهاش لذت نمی برم . نمی دونم چرا . شاید برای حجم زیاد حرفاش یا بی سر و ته بودن اونها بود . ولی در کل یه جور سوهان روح شده بود . کم کم متوجه شده بود که زیاد مورد اقبال من نیست . خیلی مواقع که باهام حرف میزد خودم رو به بی خیالی زده بودم تا متوجهش کنم که برام زیاد حرفاش مهم نیست . خیلی مواقع سر کارش می ذاشتم و تیکه های آبدار نثارش می کردم . یواش یواش روی صحبتش رو از من تغییر داد و با یه همکار دیگه صحبت هاشو رد و بدل می کرد . یادمه یکی از دوستانم که تو وزارت تعاون شروع به کار کرده بود برام تعریف کرده بود وقتی استخدام شده بود تا دو هفته بهش کیس کامپیوتر نداده بودن و دو هفته مثل زهر مار براش گذشته بود . حالا جالب بود که می دیدم بانک ما با این همه طمطراقش به همکار جدید بیش از دو هفته گذشته بود و کیس نداده بودن . راستش هنوز که هنوزه و بیش از یک ماه از اومدنش می گذره بهش کیس ندادن . خوب این هم شده بود مزید علت تا همکار جدید زمانهایی که می تونست با کامپیوتر ور بره با اعصاب افراد تو اتاق ور بره . همکار جدید خصوصیات ویژه ای داشت . علیرغم زیاد حرف زدنش ، زیاد هم حرفای چالش برانگیز می زد . حرفایی که من همیشه از زدن یا شنیدن اونا وحشت داشتم . اینکه آقای فلانی چی کار می کنه ، اینکه رییس کل آدم بسیار بسیار کار درستیه ، اینکه من به رییس کل کار ندارم و به همین خاطر نسبت به کاراش هیچ نظری ندارم ، اینکه چقدر پاداش بهمون می دن و ... همکار جدید کم کم نشون داد که آدم بسیار مذهبی هستش . اون هم فارغ از هر استدلال درست و حسابی . استدلال هایی که به درد جرز دیوار هم نمی خوره . چه برسه به جو چالش برانگیز اتاق ما . همین چند روز پیش در اومد بهم گفت که مرجع تقلیدت کیه ؟ من واسه اینجور سوالا همیشه جوابهای دندان شکنی دارم . ولی این چند وقته اینقدر باهاش بحث کردم که دیگه حوصله جواب دادنشو نداشتم . یه لبخند زدم و جاخالی دادم . جالب بود که حتی از علت لبخند من هم پرسید که مثل همیشه این ارتباط دو طرفه رو ابتر گذاشتم . تو اینجور بحث ها وقتی همکار جدید داشت حرف می زد یاد مصاحبه های صدا و سیما می افتادم . پوچ، تهی، چرت ، عوامانه و... مثلاً یه بار که صحبت اثبات خدا شد همکار جدید دراومد گفت : "من 5 سالم بود که از خواهر بزرگم راجع به خدا پرسیدم و اون هم بهم گفت : راجه به خدا دیگه نه صحبت کن ، نه سوال . فقط بدون خدا هست . بهمین خاطر من هم از اون موقع هیچ وقت راجع بهش صحبت نمی کنم ". یعنی یه آدم حرف از این چرت تر می تونه بزنه . داشتم متوجه می شدم که اون بیشتر تو حال و هوای شعار دادنه و یه جورایی خود نمایی . فکر می کنم جو فرهنگی اتاق ما براش زیاد سنگین بود و اون هم می خواست تو این وسط یه جورایی بازی رو به طور کامل نبازه .