از قصه پریا تا پیتزای آقا داوود

نشست شهر کتاب در خصوص شیخ اشراق بود . سورپرایز این نشست هم این بود که دکتر خاکی رو دیدم و باهاش یه خوش و بش کوتاهی کردم .از نشست شهر کتاب که اومدم بیرون نزدیک ساعت 6 بود . جلوی سینما اسی منتظرم بود . قرار بود بریم فیلم "قصه پریا" رو ببینیم . رفتیم تو و همزمان هم فیلم شروع شد .  تلخ بود . داستان آشتی و قهر بود . کوفت بود . زهر بود . نه عشق بود نه حماقت . شایدم بیشتر در خصوص اعتیاد بود . داستان پسری بود که با اینکه مدت زیادی با دختر عموش بود و یه جورایی نزدیک به ازدواج بودن یهو میزنه به سیم آخر و با دختری ساخت و پاخت می کنه که معتاده و همه فن حریف. به این میگن عشق؟ بعدشم باهاش ازدواج می کنه و خودشم معتاد گوشه خیابونی میشه و دختره هم می ذاره می ره و در آخر فیلم هم پسره به دلیل ایدز به لقا الله می پیونده. گندت بزنه جیرانی ! از سینما اومدیم بیرون . تو راه خونه به اسی گفتم : دکتر خزعلی از یه پیتزایی تو نفل لوشاتو صحبت کرده و خیلی هم تعریف کرده . بریم اونجا یه پیتزایی بخوریم . البته خیلی وقت بود پیتزا نخورده بودم . خوشم نمی یاد . ولی سالی یه بار بد نیست . رفتیم . پیتزایی تو یه کوچه نوفل لوشاتو قرار داره که کل کوچه ساختموناش برای حداقل 50 سال پیشه . دیدم اسی هم حرف منو زد که کاش یکی از این خونه ها رو بگیریم . زندگی تو اونها کلی با زندگی تو آپارتمان توفیر داره . آقا داوود هم مغازش ته کوچه بود و قدیمی . آدم لوتی و با مرامیه . از وقتی سفارش غذا می دی تا پیتزا آماده شه ، آقا داوود بهت کلی کالباس میده تا مشغول باشی . خوب من هم از کالباس خوشم نمی یاد . پس این لطفش زیاد برام جذاب نبود . پیتزاشم اون جور که دکتر تعریف کرده بود دلچسب نبود . مغازه آقا داوود عبارت است از خوردن پیتزا با رویکردی ویژه به کالباس. در کل بیشتر از مرامش خوشم اومد تا غذاش.