و در کودکی مادرم مرا گفت : " حرامت می کنم که معاصی و منکری پیش گیری که همه قبیله ی من عالمان دین بودند ." و من تمام تلاش خویش را به خرج دادم تا سخن مادر را بی هیچ دلیلی بپذیرم . و چون بزرگ می شدم همین راه پیشه ام شد . در دین چنان پیش رفتم که با صدایی انکر الصوات بر جمعی قرآن تلاوت می کردم . راهی مسابقات قرآنی می شدم و در حفظ آن جوایز می گرفتم . حال آنکه تمامی آنها بی معرفت بود و بی تعقل که خصوصیات همان سن و سالم بود. و چون وارد دانشگاه می شدم با کتب جدید آشنا شدم در نقد دین . و چنان در این مسیر پیش رفتم که از دین محمدی برایم جز اندکی نماند که همان اندکش ظواهر دین بود و بس . از جمله ی این ظواهر پرهیز از سکریات بود . و من در کودکی و نوجوانی از این قسم نوشیدنی ها برحذر بودم و بودم که "در مذهب ما باده حرام است" .
اوایل دهه بیست سالگی ام بودم که تا نگریستم نیمی از دوستانم غرق باده بودند و نیمی دیگر در دوری از آن در افراط . و من از این میان راهی میانه در پیش گرفتم و با دو گروه بودم و ساختم . نه بر خورنده عیب روا داشتم و نه بر دوری کننده. شرابخواران مرا در موافقت خویش میدیدند و دیدنداران مرا دیندارتر از خویش . همواره نیز سعیم بر ساختن با دوستان بود . اما خود زین میانه پیش می رفتم .
ره میخانه و مسجد کدام است
که هر دو بر من مسکین حرام است
نه در مسجد گذارندم که رندیم
نه در میخانه کاین خمار خام است
میان مسجد و میخانه راهی است
بجویید ای عزیزان کاین کدام است
به میخانه امامی مست خفته است
نمی دانم که آن بت را چه نام است
مرا کعبه خرابات است امروز
رقیبم شاهد و ساقی امام است
برو عطار کو خود می شناسد
که سرور کیست سرگردان کدام است
و در این خصوص خواندم و خواندم تا چیزهایی را در مذهب شخصی ام درک نمودم و در ادامه و از این میانه در پرهیز از دوستان شرابخوار پیش رفتم که از گروه نخست نماند جز اندکی و از گروه دوم هم نماند جز تعدادی . چه که من شرابخواری را نه در رعایت دینی که در رعایت اخلاقی خویش لازم می دانستم . چه که شراب را موجب تنزل روح خویش می دانستم . چه که خود می دانستم که بی باده مستم.
سر نپیچم هرگز از آن عهد و پیمانی که بستم
و این بود و این شد که تا بدین جا رسیدم و حال مرا دشوار است که با تفکر تدین بر من قضاوت روا داشته شود . که اگر کافر هم بودم باده را بر خویش حرام می داشتم . کاش او را هم در این مسیر نمی دیدم . کاش!
او ؟!